Przeczytaj jak się przełamać i zacząć swobodnie używać języka angielskiego. W Kamionce dzieci z gminy Ostrów już to robią
Z Anitą Opielą, nauczycielką języka angielskiego, która prowadzi bezpłatne zajęcia dla grup dzieci w Gminnym Centrum Kultury i Sportu w Kamionce rozmawiamy o tym, dlaczego krępujemy się mówić w języku angielskim, choć go znamy. Anita Opiela na codzień pracuje w Zespole Szkół nr 2 w Dębicy oraz prywatnie pod szyldem blAWESOME English.
Jak pani ocenia poziom znajomości angielskiego naszych dzieci i młodzieży?
W dzisiejszym świecie wiele osób świetnie radzi sobie z językiem angielskim. Otacza nas ze wszystkich stron. Jednak będąc młodym uczniem ciężko język opanować samodzielnie. Uczymy się go w szkole, jednak dodatkowe lekcje nakierowane na komunikację, są dużym ułatwieniem w życiu. Dają nam przede wszystkim odwagę i budują pewność. Jej brak bywa największą przeszkodą w komunikowaniu się w języku innym niż nasz ojczysty.
Co zawodzi podczas uczenia się angielskiego, że brakuje pewności, kiedy trzeba zagadać po angielsku w życiowych sytuacjach?
Jest to dla nas nienaturalna sytuacja. Im częściej w danej sytuacji się znajdujemy, tym naturalniej nam przychodzi się z nią zmierzyć. To ważne, nawet jeśli uczniowie świetnie znają słówka, struktury gramatyczne oraz posiadają umiejętność słuchania i czytania ze zrozumieniem na bardzo dobrym poziomie. Każdy może lekko spanikować, kiedy przyjdzie mu użyć języka budując pełne zdania z pozornie dobrze znanych mu słów, ale w nowej sytuacji. To dlatego podczas zajęć w GCKiS w Kamionce dzieci wcielają w życie wyrażenia odgrywając scenki. Używamy przy tym ciekawych gadżetów.
To prawda, że wystarczy znać 100 słów po angielsku, żeby rozumieć połowę komunikatów w tym języku?
To tak jak z powiedzeniem, że powinniśmy mieć maksymalnie 100 rzeczy, nie więcej, bo jesteśmy zbieraczami. Osobiście uważam że to mity, nie przywiązuję dużej uwagi do konkretnych liczb. Ciężko również odpowiedzieć komuś na pytanie, czy zdoła się nauczyć języka w trzy miesiące na poziomie komunikatywnym. To zależy od wielu czynników w tym zaangażowania, poświęconego czasu. Chociaż film „Job” każe nam wierzyć, że języka można nauczyć się w jedną noc jedynie zakładając na nos magiczne okulary, to tak nie działa. Niestety albo stety.
Czyli nie ma drogi na skróty?
Nie ma. Myślę, że dotyczy to każdej sfery życia. Istnieje jednak wiele innych dróg kształcenia oprócz tych, które pamiętamy ze szkoły. Oczywiście można tłumaczyć się wiekiem czy brakiem czasu, ale jeśli się bardzo chce i ma się motywację wewnętrzną, to prawda jest taka, że wszystko się da.
Jeśli chodzi o dzieci, to uważam że rola nauczyciela języka w szkole jest przede wszystkim taka, aby uświadomić uczniowi, że on rzeczywiście będzie tego języka używał i on mu się przyda. Staram się, aby zajęcia w Kamionce właśnie takie były. Ćwiczymy realne sytuacje dnia codziennego.
Prowadziłam również kursy z uczniami w wieku 60+ i świetnie komunikowali się po angielsku. Oczywiście sam proces nauki nie był tak szybki jak u dzieci, które chłoną wiedzę jak gąbka, jednak udawało się zdawać międzynarodowe egzaminy. A przede wszystkim odczuć satysfakcję i widzieć realne efekty zdobytej wiedzy.
Jeśli uczę się angielskiego w szkole, a może na kursach, to co powinienem zrobić, żeby łatwiej mi było przełamać się i rozmawiać w życiowych sytuacjach?
Dzieci mają z tym mniejszy problem, dorośli większy. Bardziej się stresujemy, bo uświadamiamy sobie więcej rzeczy. Żeby łatwiej się komunikować, trzeba otaczać się językiem angielskim na co dzień. Słuchać piosenek po angielsku, warto przestawić sobie w telefonie język obsługi na angielski, oglądać filmy, seriale. Z domownikami można umówić się, że w piątki będziemy w domu rozmawiać tylko po angielsku. Ten język jest wszechobecny w naszym życiu i dostęp do niego jest tak prosty, że trzeba tylko trochę chęci, pomysłu i naprawdę można dużo zdziałać. Nawet sobie tego nie uświadamiając.
Są osoby, które chciałyby słuchać piosenek, ale mają poważny problem ze zrozumieniem słów. Podobnie trudno im zrozumieć dialogi w filmach. To wynika z naszej nieumiejętności, czy są jakieś inne przyczyny?
Nawet jeśli uczęszczamy na kursy, które prowadzą Brytyjczycy, czy Amerykanie, to oni raczej będą starali się do nas mówić jak najbardziej precyzyjnie. Tak, by ułatwić nam proces zrozumienia. Natomiast w życiu codziennym, my mówiąc w naszym języku też nie dbamy o końcówki.
Jeśli chodzi o piosenki, to by je łatwiej zrozumieć, byłoby idealnie odnaleźć tekst konkretnej piosenki w Internecie, sprawdzić jej tłumaczenie, a potem słuchać jej na przykład jadąc samochodem i śpiewać . Wtedy świetnie ćwiczy się wymowę. Taką naturalną, bo uczymy się jej zwykle od osoby, dla której angielski to pierwszy język. Oglądając filmy czy seriale, warto wyłączyć polskiego lektora i włączyć napisy. Z biegiem czasu napisy polskie zamienić na angielskie, a następnie z nich zrezygnować.
Ważne aby nie robić tego szybko, na już. Należy sobie uświadomić, że jeśli proces nauki będzie dla nas nieprzyjemny, to prędzej czy później się poddamy i stwierdzimy „to nie dla mnie” lub „jestem za stary”. Dlatego warto chociażby skonsultować się z osobą doświadczoną w nauczaniu i poprosić o wskazówki.
Może pani powiedzieć więcej o tym jakimi sposobami uczy przełamywać bariery w rozmawianiu po angielsku podczas zajęć w Kamionce?
Zaczęliśmy od tak zwanych „icebreaker’ów”, czyli od poznania się, polubienia ze sobą. Niektóre z tych dzieci nie znały się wcześniej. Poza tym suplementuję uczestników pełnymi zwrotami. Dzięki temu uczeń nie musi się już zastanawiać „O jejku, jak chcę coś zamówić, to muszę sobie przypomnieć słówko „zamówić”, a potem nazwę produktu”. Nie. Uczymy się gotowego pełnego zwrotu, co jest zaczerpnięte z metody Callana. Nie jest to może idealna metoda, ale w połączeniu z tradycyjnym sposobem uczenia angielskiego, jest świetna. Dzięki temu dzieci mają pulę zwrotów dla danej sytuacji. Ćwiczymy dodatkowo wymowę i używamy ich w powtarzalnych czynnościach i sytuacjach. Te zwroty ulegają zmianom, te zmiany wprowadza sam uczeń. Z każdym kolejnym spotkaniem stawiamy poprzeczkę wyżej, chcielibyśmy dojść do takiego etapu, w którym uczeń będzie czuł się na tyle swobodnie, że poradzi sobie językowo również w sytuacji, z którą nie spotkał się podczas naszych zajęć.
Jak to działa z perspektywy tych zajęć w centrum kultury, które już za wami?
Na razie działa, a zobaczymy jak będzie dalej. Tematów mamy zaplanowanych mnóstwo. A dzieci mają w sobie, z tego co widzę, taką radość i motywację.
Podobne wpisy