Wybory czyli podryw

Polityka, nie tylko ta wielka, ale nawet ta na dole, czyli w gminach i powiatach po obserwacjach z kilku lat kojarzy się mi z podrywem. Podrywacz zanim zabierze się do rzeczy zastanawia się na co lecą dziewczyny. No i na co? Na kasę, na furę, na ładne mieszkanko i tak dalej. A politycy na co nas podrywają? Na miliony pozyskane, na kilometry dróg wyasfaltowane, na miejsca pracy co to będą. Przy czym najciekawsze jest to, że kandydaci podrywają nas wyborców na zaradnego poczciwinę, a po wyborach wskakują w buty przystojnego playboya. Po wyborach, czyli po podrywie, podrywacz o obietnicach zapomina i zaczyna się szara rzeczywistość. Obiekt adoracji trafia do garów, a podrywacz okopuje się przy korycie. Jedni podrywacze przy swoim korytku trwają z godnością i czasem pozwolą swoim wylizać resztki przekonując, że odjęli sobie od ust. Inni bez znieczulenia pokazują, że będą żreć do samego dna. W przerwach bekają lub puszczają bezczelnie bąka, kiedy w kiszkach przewala się im dobrobyt.
Straszna wizja, co? To przerysowany obrazek, ale niestety ma co nieco wspólnego z rzeczywistością. Część kandydatów nawet nie specjalnie ukrywa, że startuje na radnych, wójtów czy burmistrzów, bo podoba się im dieta radnego czy pensja szefa urzędu. Rzadziej już mówią o tym, że przy okazji skorzysta też brat, szwagier, czy kuzyn, którzy mają firmę transportowo – budowlaną, albo bezrobotną córkę. Oczywiście ci, co już rządzili będą przekonywać, że nikomu pracy nie załatwili. Cóż, poproście ich jednak o drzewo genealogiczne i o wpisanie czym zajmują się ich pociotkowie, a może jednak traficie na uczciwców kryształowych.
Tak sobie jednak myślę, że w przypadku tych, co mają doświadczenie można mieć obawy, że od początku do końca kadencji będą smakować urząd z wielką wprawą, korytko lizać z wielkim namaszczeniem. W przypadku nowicjuszy można mieć nadzieję, że zanim się połapią jak „urzędować” trochę czasu upłynie. Teraz pozostaje tylko się zastanowić ile w przypadku poszczególnych kandydatów wypadnie z korytka dla nas w różnych postaciach. Oczywiście to, co namalowane w programach wyborczych ma tu pewne znaczenie, bo zakładam, że w szufladach w ośrodkach decyzyjnych są rozwinięcia programów, czyli konkretne firmy, które mogłyby zrobić to i to za tyle i tyle.
Ktoś powie teraz: Naja, albo dawaj konkrety, albo przestań ściemniać! Ja myślę, że do tej przypowiastki każdy, kto ma uszy i oczy otwarte dopisze sobie przykłady z własnego podwórka. Ja raczej nie chcę udowadniać na swoim przykładzie, jak nierealizowalne jest w naszym kraju pojęcie „swobody wypowiedzi”.
Pewnie tak jak i ja zastanawiacie się czy wybieranie kogokolwiek ma sens? Pewnie, że ma. Radzę jednak wybierać takich, których macie szansę spotkać na ulicy, albo w sklepie i bez owijania w bawełnę powiedzieć: Zygfryd, źle robisz, wytłumacz się mi tu zaraz.
Jest bowiem wielu takich kandydatów, których już teraz nigdzie nie można uświadczyć, spotkać się z nimi, ustalić kto oni. Odgradza ich, paniska wielkie, od świata wysokie ogrodzenie, niewiadome miejsce zamieszkania, wieczna nieobecność. A po wyborach? Nagle staną się innymi ludźmi?